احمد تفضلی
اطلاعات شناسنامه ای
تاریخ تولد: ۱۳۱۶/۰۹/۱۶
تاریخ وفات: ۱۳۷۵/۱۰/۲۴
محل وفات: تهران، ایران
محل دفن:
دلیل شهرت
دانشمند/عالم
استاد زبان‌های باستانی در دانشگاه تهران، زبان‌شناس و متخصص زبان پهلویعلت وفات
قتل/ترور
به طرز مشکوکی در خیابان به قتل رسیدتوضیحات و جزئیات بیشتر
احمد تفضلی در آذر سال ۱۳۱۶ در اصفهان زاده شد. تحصیلات مقدماتی خود را در تهران گذراند و در سال ۱۳۳۵ با دریافت مدال درجه اول فرهنگ از دارالفنون دیپلم ادبی گرفت. در سال ۱۳۳۸ دانشکده زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران را با احراز رتبه اول به پایان برد. در سال ۱۳۴۰ به انگلستان رفت و وارد رشته فرهنگ و زبان‌های باستانی ایران در مدرسه زبان‌های شرقی دانشگاه لندن شد و در سال ۱۳۴۴ فوق لیسانس گرفت. پیش از بازگشت به ایران دوره تحقیقی کوتاهی را هم در پاریس گذراند. در ۱۳۴۵ در رشته زبان‌های باستانی از دانشگاه تهران درجه دکتری گرفت. موضوع پایان‌نامه او «تصحیح و ترجمه سوتکرنسک و ورشت مانسرنسک از دینکرد و سنجش اين دو نسک با متن‌های اوستایی» به راهنمایی دکتر صادق کیا بود.
به گفته دكتر آموزگار از استادان مستقیم او در ايران می‌توان به دانشمندانی چون شادروانان عبدالعظيم قريب، بديع‌الزمان فروزانفر، جلال همایی، ابراهيم پورداود، محمد معين، پرويز خانلری، ذبيح‌اله صفا و صادق كيا اشاره كرد و نيز استاد احسان يارشاطر. از شادروانان مجتبی مينويی، زرياب خويی و محمدتقی دانش‌پژوه به‌عنوان استادان غيرمستقيم خود نام می‌برد و از ميان استادان خارجی او می‌توان به هنينگ بويس، مكنزی، بيوار، بنونيست و دومناش اشاره كرد.
تفضلی از ۱۳۳۷ تا ۱۳۴۵ ضمن تحصیل، به‌عنوان پژوهشگر به استخدام اداره فرهنگ عامه درآمد. از سال ۱۳۴۵تا ۱۳۴۷ به‌عنوان پژوهشگر در بنياد فرهنگ ايران به مديريت پرويز ناتل خانلری به خدمت مشغول بود و به اين همکاری حتی پس از آغاز خدمت در دانشگاه تهران نيز ادامه داد. تفضلی از سال ۱۳۴۷ با سمت استاديار فرهنگ و زبان‌های باستانی به طور رسمی به هيئت علمی دانشکده ادبيات دانشگاه تهران پيوست. در سال ۱۳۵۲ به رتبه‌ی دانشياری و در سال ۱۳۵۷ به رتبه‌ی استادی نائل شد و تا واپسين روزهای زندگی‌اش به خدمت صادقانه در دانشگاه تهران ادامه داد. در ۱۳۷۰ عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی و از سال ۱۳۷۳ معاون علمی و پژوهشی این فرهنگستان بود. تفضلی علاوه بر اینکه یکی از صاحب‌نظران در زمینه زبان‌های باستانی ایران بود و جدا از تبحر در زبان فارسی با زبان عربی به خوبی آشنا بود و به زبان‌های انگليسی، فرانسه و آلمانی تسلط کامل داشت. زبان روسی را نيز به اندازه‌ای که در مطالعاتش به آن نياز داشت، می‌دانست. او دانشمندی به معنای واقعی بود و برای سه اثر خود از جمله کتاب «تاريخ ادبيات ايران پيش از اسلام» جايزه‌ی کتاب سال را دريافت کرد.
به گفته دكتر آموزگار از استادان مستقیم او در ايران می‌توان به دانشمندانی چون شادروانان عبدالعظيم قريب، بديع‌الزمان فروزانفر، جلال همایی، ابراهيم پورداود، محمد معين، پرويز خانلری، ذبيح‌اله صفا و صادق كيا اشاره كرد و نيز استاد احسان يارشاطر. از شادروانان مجتبی مينويی، زرياب خويی و محمدتقی دانش‌پژوه به‌عنوان استادان غيرمستقيم خود نام می‌برد و از ميان استادان خارجی او می‌توان به هنينگ بويس، مكنزی، بيوار، بنونيست و دومناش اشاره كرد.
تفضلی از ۱۳۳۷ تا ۱۳۴۵ ضمن تحصیل، به‌عنوان پژوهشگر به استخدام اداره فرهنگ عامه درآمد. از سال ۱۳۴۵تا ۱۳۴۷ به‌عنوان پژوهشگر در بنياد فرهنگ ايران به مديريت پرويز ناتل خانلری به خدمت مشغول بود و به اين همکاری حتی پس از آغاز خدمت در دانشگاه تهران نيز ادامه داد. تفضلی از سال ۱۳۴۷ با سمت استاديار فرهنگ و زبان‌های باستانی به طور رسمی به هيئت علمی دانشکده ادبيات دانشگاه تهران پيوست. در سال ۱۳۵۲ به رتبه‌ی دانشياری و در سال ۱۳۵۷ به رتبه‌ی استادی نائل شد و تا واپسين روزهای زندگی‌اش به خدمت صادقانه در دانشگاه تهران ادامه داد. در ۱۳۷۰ عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی و از سال ۱۳۷۳ معاون علمی و پژوهشی این فرهنگستان بود. تفضلی علاوه بر اینکه یکی از صاحب‌نظران در زمینه زبان‌های باستانی ایران بود و جدا از تبحر در زبان فارسی با زبان عربی به خوبی آشنا بود و به زبان‌های انگليسی، فرانسه و آلمانی تسلط کامل داشت. زبان روسی را نيز به اندازه‌ای که در مطالعاتش به آن نياز داشت، می‌دانست. او دانشمندی به معنای واقعی بود و برای سه اثر خود از جمله کتاب «تاريخ ادبيات ايران پيش از اسلام» جايزه‌ی کتاب سال را دريافت کرد.