دلیل شهرت

هنرمند

شاعر نوگرا

علت وفات

بیماری

سرطان

کوش‌آبادی متولد سال ۱۳۲۰ خورشیدی ( ۱۹۴۱ میلادی) در تهران بود و به ویژه در نیمه‌ی دوم دهه‌ی چهل خورشیدی، به عنوان یکی از چهره‌های برجسته‌ی شعر معترض و اجتماعی‌ی معاصر ایران شناخته می‌شد. شاعری که در سراسر هستی‌‌اش نگران زنده‌گی مردمی بود که با آنان فقر و تنهایی و بی‌پناهی را تجربه کرده و از آنان صبر و سکوت و فریاد آموخته بود و امید به زنده‌گی، در حیات خود کوشید تا شعرش بازتاب زنده‌گی مردمان اعماق اجتماع و بیانگر آرزوهای آنانی باشد که برای بهبود شرایط زنده‌گی در گستره‌ی فراموش شده‌ی جامعه تلاش می‌کنند. و هرگز شک نکرد که جهان را انسان‌ها به شکل امروزی‌اش ساخته‌اند و بی‌تردید قادرند آن را چنان‌که می‌خواهند دگرگون کنند. بهبود شرایط زنده‌گی‌ی توده‌ی مردم، همه‌ی آرزو و رؤیای شعر او بود.

«ساز دیگر» ۱۳۴۷، «منظومه‌ی کوچک خان» ۱۳۴۸، «چهار شقایق» ۱۳۵۷، «سفر با صداها» ۱۳۶۰، «اژدهای سیاه»، و «در آینه» از جمله آثار منتشر شده‌ی جعفر کوش‌آبادی هستند.
شعرهای او که با زبانی موزون، ساده و نزدیک به زبان کوچه و بازار سروده شده، در آن زمان نمونه‌یی از «شعر متعهد» محسوب می‌شد و از همین رو حمایت روشنفکران چپگرا را که از ایده‌ی «هنر متعهد» دفاع می‌کردند، به همراه داشت.